ΒιβλιοπωλείοΚύβος

Στο λαβυρινθο που ζεις
-Τον εχτιζες απο παιδι
Ουτε Θησεας θα φανει
Ουτε Μινωταυρος …

Όταν επιμένεις να βαδίζεις στην έρημο
Όταν αρχίζεις να υποπτεύεσαι πως η χώρα που σου έταξαν
δεν υπάρχει ή έστω έπαψε από χρόνια τώρα να υπάρχει και παρόλα αυτά εσύ συνεχίζεις να ψάχνεις ακόμα στη μεγάλη έρημο Όταν επιμένεις να αναζητάς στη απεραντοσύνη του πελάγους, που την άλλη στιγμή σκοτεινιάζει και αφρίζοντας γυρεύει να σε καταπιεί, την Ιθάκη, έστω κι'αν ο φόβος πως εκεί σε περιμένουν μόνο ερείπια και η πικρή προδοσία,
σου σφίγγει την καρδιά,
Όταν ανοίγοντας τη σκουριασμένη θυρίδα και αντί για τα πολύτιμα τιμαλφή
δεν απογοητεύεσαι που βρίσκεις την ταπεινή χορδή
γιατί υποψιάζεσαι πως αν την κουρδίσεις σωστά χωρίς να σπάσει, τότε πολλά μπορείς να διδαχτείς από τους ήχους της, Όταν επιλέγεις να βαδίζεις στην αβεβαιότητα και στο χάος
και δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να σε τρομάζουν οι ακαθόριστες γραμμές των αντικειμένων που χάνονται στην ομίχλη
γιατί έμαθες να εμπιστεύεσαι τη διαίσθηση σου, Τότε ή τρελός είσαι ή ποιητής! Ο Γιώργος Αυγουστάτος είναι απλά ποιητής.
Και αν δανείστηκα -ας μου συγχωρεθεί το θάρρος- κάποιους στίχους από την ποιητική του συλλογή για να κατασκευάσω ένα είδος εισαγωγής, αυτό το έκανα γιατί νομίζω πως αποδίδουν με ένα περίεργο τρόπο το διάχυτο πνεύμα της αμφιβολίας να στροβιλίζεται σε έναν μυστηριώδη αέναο χορό, με εκείνη την εξίσου διάχυτη επιθυμία της τελεονομίας των σκοπών! Την αδιανόητη σχέση της τύχης με την αναγκαιότητα!
Είναι η αυθεντική αλλά τραγική κατά βάθος επιδίωξη της αναζήτησης, είναι εκείνο που δίνει ενδιαφέρον σε ό,τι αποκαλούμε τέχνη. « Κι' ά σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές είναι γιατί τ'ακούς γλυκότερα, κι'η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή γιατί είναι αμίλητη και προχωράει...» λέει ο Σεφέρης.
Τα παραμύθια και οι παραβολές από τα βάθη της Ιστορίας, είναι το εργαλείο που με αυτό μας μιλάει ο Γιώργος Αυγουστάτος μέσα από τη λιτότητα των στίχων του, για τους αιώνιους φόβους μας, τις γήινες και τις υπόγειες διαδρομές μας, τις ματαιοδοξίες και υστεροβουλίες, τις αυταρέσκειες και αυταπάτες, αλλά και τις προσδοκίες που γεννούν οι ίδιες οι αμφιβολίες μας.
Η δωρική λιτότητα και το καβαφικό ύφος, διασταυρώνονται σε ένα ενδιαφέρον σύμπλεγμα λέξεων που διεισδύει και ίσως εισβάλλει κυνικά και αναπάντεχα στο βολικό κόσμο που χτίσαμε, για να μας θυμίσει πως τίποτε δεν τελείωσε, πως κάθε φορά όλα μοιάζουν να ξεκινούν από την αρχή και να επαναλαμβάνονται ή να γυρίζουν προς τα πίσω, αδιαφορώντας για τα ανελέητα δεσμά του χώρου και του χρόνου.
Είναι οι προαιώνιοι φόβοι και αμφιβολίες που στοιχειώνουν και δε λένε να μας εγκαταλείψουν, γιατί εμείς δεν θελήσαμε ποτέ να απαλλαγούμε από τη βαριά σκιά τους,
ίσως γιατί κιαν ακόμη το θέλαμε κάποια στιγμή, θα διαπιστώναμε με απόγνωση πως είναι ταυτόχρονα και οι δικές μας σκιές, με ό,τι καλό ή κακό σημαίνει κάτι τέτοιο!
Όταν ο βολικός κόσμος των βεβαιοτήτων μας κλονίζεται,

όταν ο μύθος και η πραγματικότητα διαμορφώνονται σε ένα ασαφές σύμπλεγμα, όταν στους λαβύρινθους που χτίσαμε απερίσκεπτα, ο Θησέας δεν θα φανεί γιατί απλά ο Μινώταυρος ήταν στη φαντασία μας,
και μας απέμεινε να περιπλανιόμαστε άσκοπα στους σκοτεινούς τους διαδρόμους, ακούγοντας μονάχα την αντήχηση των μοναχικών βημάτων μας, τότε αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τη μάσκα που κάλυπτε το χάος. Εμπιστευτήκαμε σε λάθος ανθρώπους,
Επιλέξαμε τα είδωλα μας και όταν εκείνα κατέρρευσαν με πάταγο Εμείς επινοήσαμε καινούργια, απαιτώντας το θαύμα,
Πιστέψαμε σε φανταχτερά ιδεολογήματα που αυτοδιαψεύδονταν σε κάθε σοβαρή δοκιμασία
Επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να ονειρεύονται χωρίς διέξοδο, ένδοξα παλιά μεγαλεία και θανάτους:
«.. .από παλιά χρονικά της εποχής των Σταυροφόρων ή της - εν Σαλαμίνι— ναυμαχίας»
όπως λέει ο ποιητής, για να πει παρακάτω
« ..και οι γυναίκες μας στα κεφαλόβρυσα και τα παιδιά μας στα λατομεία..» και ακόμα παραπέρα:
«..εγκαταλείψαμε τη ζωής και βρήκαμε τη στάχτη
βρήκαμε τη στάχτη
μένει να ξαναβρούμε τη ζωή μας, τώρα που δεν έχουμε πια τίποτα...»
Το δράμα και η ..λύση! Ποια λύση!
Πώς μπορείς να λυτρωθείς από την ατέρμονη περιπλάνηση στον λαβύρινθο του ποιητή;
Ίσως, είναι καιρός να αφουγκρασθούμε με προσήλωση τους ήχους εκείνης της ταπεινής χορδής που περιμένει φυλαγμένη στην παλιά θυρίδα.
Ίσως, έχει να μας διδάξει πολλά για εκείνο το μέτρο, που αλαζονικά αγνοήσαμε, για τη ζωή μας!
Γιώργος Χαντζής Φεβρουάριος του 2013