ΒιβλιοπωλείοΚύβος

Ο ψηφιακός μας κόσμος είναι γεμάτος θορύβους. Θορύβους,
που έχουν μουτζουρώσει την ουσία της ανθρώπινης επικοινω-
νίας. Που έχουν εκτραχύνει την ακοή μας, με αποτέλεσμα να
ακούμε μόνο ό,τι κραυγάζει. Κι όσο αυτοί οι θόρυβοι δυναμώ-
νουν, τόσο δυναμώνουν οι κραυγές, τόσο πιο εκκωφαντικές γί-
νονται, τόσο περισσότερο παραμορφώνουν το αίσθημα της
ανθρώπινης έκφρασης.
Κι από την άλλη, τα δικά μας αισθητήρια εθίζονται στην κυριαρ-
χία της κραυγής. Που τις περισσότερες φορές δεν λέει τίποτα,
η έντασή της έχει αποδυναμώσει, έχει στρογγυλέψει τις γωνίες
της. Έχει ισοπεδώσει τις κλιμακώσεις του συναισθήματος, ανά-
μεσα στις οποίες πάντα είναι κρυμμένη η βαθύτερη ομορφιά των
λέξεων.
Αυτή η γενιά που μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην αληθινή
και την ψηφιακή ζωή κάποια στιγμή διαπιστώνει ότι και οι δύο
είναι εξίσου τραυματικές. Ότι τα αδιέξοδα της αληθινής ζωής
εξακολουθούν να υπάρχουν σ’ αυτόν τον τρομακτικά εξελιγμένο
κόσμο, και την ίδια στιγμή ο ψηφιακός κόσμος παλεύει με αυτό
που η ίδια η ύπαρξή του έχει «γενετικά» προκαθορίσει. Μ’ έναν
μανιχαϊστικό διάλογο ανάμεσα στο μηδέν και το ένα, έναν δυα-
δισμό που δεν αφήνει όσα περιθώρια ελευθερίας υπόσχεται η
κυριαρχία της εικόνας.
Υπάρχουν όμως κι αυτοί οι νέοι που επιμένουν να εκφράζουν
τα συναισθήματά τους όχι στη διαπασών, όχι με εντυπωσιασμό,
αλλά με όχημα στίχους που κουβαλούν μέσα τους το ρυθμό
ενός τραγουδιού. Στίχους πιο «ακουστικούς» και ανεπιτήδευ-
τους, άλλοτε περισσότερο «ωμούς», και άλλοτε περισσότερο
«λυρικούς». Ένας απ’ αυτούς είναι και ο Κωνσταντίνος Νιφορά-
τος, που σε μια κοινωνία που αρέσκεται να κραυγάζει, τολμά να
εκτεθεί με τυπωμένες λέξεις, κάποιες προορισμένες να ντυθούν
με μελωδίες.
Λέξεις ποτισμένες με τη μαγεία, την πλάνη και τη βάσανο του
ερωτικού συναισθήματος, λέξεις τραυματισμένες από τη σκλη-
ρότητα της καινούριας πραγματικότητας που φυλακίζει τους
νέους σε ρόλο μηχανικών εξαρτημάτων ενός γηρασμένου status
quo, λέξεις που ενθυλακώνουν την ατέλειωτη εσωτερική
αναζήτηση της νιότης, τη βουτιά στο μέσα σύμπαν, την οποία
εκείνος ο έξω κόσμος τόσο βαθιά περιφρονεί γιατί απλώς δεν
μπορεί να τη φωτογραφίσει.
Ο Κωνσταντίνος επιλέγει το δρόμο της λέξης. Που θέλει κόπο
για εκείνον. Για να χωρέσουν εκείνα που νιώθει σε μερικά τυπω-
μένα γράμματα. Και θέλει κόπο και για εμάς, τους αναγνώστες,
που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε τους ανθρώπους από τις
πειραγμένες selfies τους στα κοινωνικά δίκτυα. Θέλει κόπο να
παραμερίσεις τους θορύβους και τις φανταχτερές εικόνες για
να σκύψεις πάνω στις λέξεις, και να ακούσεις υπομονετικά και
συγκαταβατικά τη φωνή ενός νέου ανθρώπου. Τις αγωνίες του
που καμιά εικόνα δεν μπορεί να αποδώσει. Την μπάντα εντός
του που παιανίζει τους ήχους της καρδιάς, εκείνους που δεν θα
σου χαρίσουν ποτέ τα δευτερόλεπτα ενός instagram story, που
θα σβηστεί σε λίγες ώρες.
Οι λέξεις, όσο κι αν κρύβονται κάτω από τους θορύβους, δεν
σβήνονται ποτέ. Κάτω από το μελάνι τους έχουν αίμα που κυ-
λάει. Ζωή κελαρυστή. Μουσική.
Ο έχων, λοιπόν, ώτα ακούειν, ακουέτω.
Ηλίας Τουμασάτος