Κεφαλλονιά
«Από τα βάθη του γαλανού Ιονίου, κοντά στα θαλασσινά κανάλια της νότιας Ευρώπης, μια κόρη αναδύεται καμαρωτή. Βουτά την αψηλή κορφή της στα βαμβακο-μετάξινα σύννεφα και παιγνιδιάρικα χαριεντίζεται με το φως, το γαλάζιο του ουρανού, τον άνεμο.
Είναι η Κεφαλονιά, ορθή στην πέτρινη βάση της, με τον δασωμένο από τη σπάνια ελάτη Αίνο, να δεσπόζει στο βασανισμένο από τον εγκέλαδο, μα πάντα περήφανο κορμί της.
Ξεπροβάλλει πράσινη και βραχώδης, αφτιασίδωτη, τραχιά και συνάμα γλυκειά κι ενδιαφέρουσα, με τις ξανθές ακρογιαλιές,, τα γυμνά κι άλλα, κατάφυτα βουνά, τις κοιλάδες, με τις γραφικές αντιθέσεις και τα παράξενα γεωλογικά της φαινόμενα, που τα πιο ονομαστά και διεθνώς γνωστά, είναι η Κουνόπετρα και οι Καταβόθρες.
Μια αρχόντισσα κυρά, που να συνταιριάζει ξέρει το κουράγιο στην προσμονή του ναυτικού της, μη μαύρη ελάτη με τις κοφτερές βουνοπλαγιές, τα πανύψηλα μελαγχολικά κυπαρίσσα με τα σκίνα, τους ελαιώνες με τα σταφιδάμπελα, τα γκρίζα βράχια με τα αμμώδη δαντελογραμμένα ακρογιάλια της.
Η ύπαρξή της μέσα στους αιώνες, στέκει σφιχτά δεμένη με την αξιοπρέπεια και το ακατάλυτο πείσμα των ανθρώπων της για προκοπή και επιβίωση.
Η συγγραφέας, από τον πρόλογο του έργου.